Halepli Ahmed’in imdat çığlığı
Ahmed’in çevresindeki kalabalığa anlatmaya çalıştığı şey ülkemizdeki milyonlarca Suriyelinin sessiz yaşayarak, tepki göstermeyerek hatta parmaklarının ucunda yürüyerek anlatmaya çalıştığı şeye karşılık geliyor.
Süleyman Ceran’ın yazısı:
Seçimin yaklaştığı aylarda kamuoyunun nabzını ölçmek için kullanılan sokak röportajları, çığırından çıkarak kitleleri manipüle etmeye ve algı oluşturmaya dönük bir aparat haline geldiler ne yazık ki. Parayı verenin ankette oyunun sanal olarak arttığı sath-ı mailde elbette hedef, seçimlere büyük oranda etki edecek olan göçmen sorunu olduğunu ve mevzuyu köpürtenlerin, yarayı kaşıyanların oyunun arttığını söylemek de abartı olmaz.
Hemen her hafta yeni bir göçmen yalanının tedavüle girdiği ülkemizde, Suriyelilerin küçük çocuğa kezzap attığı ve parktan kaz çaldıkları yalanı henüz haftalık miadını doldurmamışken Üsküdar’da yapılan bir sokak röportajında Suriyeli bir çocuğun bir grup vandal tarafından sıkıştırıldığını gördük. Yaşlarını başlarını almış insanlar gencecik bir çocuğa ırkçı hezeyanlarla saldırmaktan imtina etmiyorlardı. Onca insan arasında sıkışıp kalmış olan çocuğun adı Ahmed idi. 17 yaşında Halepli bir muhacirdi Ahmed Kanjo. Oldukça başarılı olmasına karşın, ırkçı akranlarının zorbalığından ötürü okulundan ayrılmıştı. Ahmed, onca vaveyla içinde kendisine “Nesin sen?” diye soranlara “İnsanım ben!” diyerek haykırmak zorunda kalmıştı. İnsanım ben, insan.