Adnan Hmidan’ın Middle East Monitor’de yayınlanan yazısı Barış Hoyraz tarafından Haksöz-Haber için tercüme edilmiştir.

Gazze yok edilirken, tüm aileler nüfus kayıtlarından silinirken, çocuklar gıda ve ilaçtan mahrum bırakılırken, doktorlar ve hastalar alıkonulurken ve cesetler köpeklerin parçalaması için bırakılırken dünya sessizlik içinde beklemektedir. Bu üzücü sahne, işgalin soykırım ve etnik temizliğin en iğrenç biçimlerini uyguladığı Gazze'de, utanç verici bir uluslararası sessizliğin ortasında her gün yaşanıyor. Bu arada, Rusya'nın Ukrayna'yı işgali ve Los Angeles'taki orman yangınları gibi diğer krizler karşısında küresel bir tepkiye ve hızla harekete geçildiğine tanık oluyoruz; bu da uluslararası toplumun insani krizlere verdiği tepkideki bariz çifte standardın altını çiziyor.

Bu başkalarının başına gelenlere sevinmekle ilgili değildir; bu tür davranışlar İslam'ın bizi desteklemeye çağırdığı insani ve ahlaki değerlerle çelişmektedir. Adaletsizlik ve saldırganlıktan tiksiniriz ama acı çekenlerin zarar görmesini istemeyiz. Dolayısıyla buradaki karşılaştırmanın amacı adaletsizliği ortaya koymak ve adalet ihtiyacını vurgulamaktır, başkalarının trajedilerinden zevk almak değil.

Ukrayna Rusya tarafından işgal edildiğinde, uluslararası toplum hızlı ve güçlü bir şekilde karşılık vererek Rusya'ya katı ekonomik yaptırımlar uyguladı ve Ukrayna'ya önemli ölçüde askeri ve ekonomik destek sağladı. Batı medyası Ukrayna halkının çektiği acılara geniş yer vererek küresel dayanışmayı arttırdı. Bu küresel empati, destek kampanyaları ve güvenlik arayışındaki Ukraynalı mültecilerin hikayelerinin yayınlanmasıyla kendini gösterdi.

Buna karşılık, Uluslararası Ceza Mahkemesi'nin soykırım ve etnik temizlik olarak nitelendirdiği kararlarına rağmen, Gazze'de işgal tarafından gerçekleştirilen soykırım aynı ilgiyi veya uluslararası tepkiyi görmemektedir. Gazze'deki sürekli bombardıman, boğucu abluka ve altyapının sistematik olarak tahrip edilmesi, uluslararası toplumdan genellikle bağlayıcı olmayan kınamalarla sınırlı tepkiler aldı. Birçok durumda Filistinlilere yönelik şiddet “meşru müdafaa” gibi bahanelerle meşrulaştırılırken, işgalcilerin sivillere yönelik zulüm ve ihlalleri görmezden geliniyor. Bu eşitsizlik, uluslararası toplumun evrensel ve bölünmez insan hakları ilkelerine bağlılığı konusunda soru işaretleri yaratmaktadır.

Benzer şekilde, doğal afetlere verilen tepkiler de bu çifte standartların altını çizmektedir. Los Angeles'ta orman yangınları patlak verdiğinde, yerel ve uluslararası kaynaklar hızla harekete geçirildi. Batı medyası, zenginlerin ve ünlülerin uğradığı maddi kayıplara odaklanarak olayı ayrıntılı bir şekilde haberleştirdi. Mağdurlara yönelik yaygın bir sempati vardı ve yangınların yok ettiği alanların yeniden inşası için yardım çağrıları yapıldı. Buna karşılık, Gazze bombalandığında, binlerce ev yıkıldığında ve binlerce sakin yerinden edildiğinde, benzer bir uluslararası tepkiyi nadiren görüyoruz. Gazze halkı genellikle kaderleriyle tek başına yüzleşmek zorunda bırakılıyor, yıkım ve umutsuzluk içinde dünyadan izole ediliyor.

Tepkilerdeki bu tutarsızlık açık bir çifte standardı yansıtmaktadır. Bizler başkalarının felakete uğramasını istemeyiz, ancak işlenen suçlardan sorumlu olanlar için adalet ve hesap verebilirlik ararız. Yangınlar veya doğal afetler gibi başkalarını etkileyen felaketlerde ilahi adaletin tecelli etmesini ummuyoruz. Bu felaketler önemli maddi ve insani kayıplara yol açar, ancak adaletin bu şekilde sağlandığını görmek istemeyiz.

Bizler savaş suçlularının adalete teslim edilmesini, hakların gerçek sahiplerine iade edilmesini, işgalcilerin ve ajanlarının işgal altındaki topraklarımızdan kovulmasını arzuluyoruz.

Çifte standart sadece Filistinlilerin değil, orman kanunlarıyla yönetilen bir dünyanın reddedilmesi ve insani meselelere uluslararası katılımın teşvik edilmesiyle ilgili küresel bir meseledir. İlgili yer ve kişilerden bağımsız olarak adaletsizliğe karşı ortak bir duruş sergilemek hala mümkün müdür?

Gerçek adalet, gerçeklerle yüzleşme, suçluları kovuşturma ve hakları sahiplerine iade etme cesaretini gerektirir. Bu bir intikam çağrısı değil, adaletli bir gelecek inşa etme çağrısıdır.

Cevap verecek kimse var mı?