David Brooks / New York Times

Seçmenlerden elitlere: Şimdi beni görüyor musun?

Yeni bir siyasi döneme girmiş bulunuyoruz. Yaklaşık son 40 yıldır bilgi çağında yaşıyoruz. Eğitimli sınıfta yer alan bizler, biraz da haklı olarak, sanayi sonrası ekonominin kendimiz gibi insanlar tarafından inşa edileceğine karar verdik ve sosyal politikaları ihtiyaçlarımızı karşılayacak şekilde düzenledik.

Eğitim politikamız insanları bizim izlediğimiz yola, yani “geleceğin işleri” için kalifiye olmaları amacıyla dört yıllık yüksekokullara doğru itti. Bu arada mesleki eğitim de geriledi. Endüstriyel işleri denizaşırı düşük maliyetli ülkelere taşıyan bir serbest ticaret politikasını benimsedik, böylece enerjimizi ileri dereceli insanlar tarafından yönetilen bilgi ekonomisi girişimlerine odaklayabildik. İmalat istihdamı küçülürken finans ve danışmanlık sektörü mantar gibi çoğaldı.

Coğrafya önemsiz kabul edildi – eğer sermaye ve yüksek vasıflı işgücü Austin, San Francisco ve Washington’da kümelenmek istiyorsa, geride kalan diğer tüm topluluklara ne olduğu gerçekten önemli değildi. Göçmenlik politikaları yüksek eğitimli insanların düşük ücretli işgücüne erişimini sağlarken, daha az vasıflı işçiler yeni bir rekabetle karşı karşıya kaldı. Piksellerde çalışan insanların tercih ettiği yeşil teknolojilere yöneldik ve geçimleri fosil yakıtlara bağlı olan imalat ve ulaşım sektöründeki insanları gözden çıkardık.

Sol kimlikçi performans sanatına yönelirken, Donald Trump sınıf savaşına iki ayağıyla birden atladı. Queens doğumlu Trump’ın Manhattan elitlerine duyduğu kızgınlık, ülkenin dört bir yanındaki kırsal kesim insanlarının hissettiği sınıf düşmanlığıyla sihirli bir şekilde örtüştü. Mesajı basitti: Bu insanlar size ihanet etti ve üstelik geri zekalılar.

2024’te Demokrat Parti’nin bir zamanlar inşa etmeye çalıştığı şeyi inşa etti, siyah ve Hispanik işçiler arasında desteği arttı. New Jersey, Bronx, Chicago, Dallas ve Houston gibi yerlerde şaşırtıcı kazanımlar elde etti. NBC’nin sandık çıkış anketlerine göre beyaz olmayan seçmenlerin üçte birini kazandı. Son 20 yılda oyların çoğunluğunu kazanan ilk Cumhuriyetçi oldu.

Demokratların büyük bir yeniden düşünme sürecine girmesi gerektiği açık. Biden yönetimi işçi sınıfını sübvansiyonlar ve teşviklerle etkilemeye çalıştı ancak esasen bir saygı krizi olan bu duruma ekonomik bir çözüm bulunamıyor.

Solda Trump’ın Amerikan halkının doğasında var olan ırkçılık, cinsiyetçilik ve otoriterlik nedeniyle kazandığını söyleyenler olacaktır. Görünüşe göre bu insanlar kaybetmeyi seviyor ve bunu tekrar tekrar yapmak istiyorlar.

Geri kalanımızın bu sonuca tevazu ile bakması gerekiyor. Amerikalı seçmenler her zaman bilge değiller ama genellikle mantıklılar ve bize öğretecekleri bir şeyler var. Benim ilk düşüncem, kendi önyargılarımı yeniden gözden geçirmem gerektiği yönünde. Ben ılımlı biriyim. Demokrat adayların merkeze doğru koşmalarını seviyorum. Ancak itiraf etmeliyim ki Harris bunu oldukça etkili bir şekilde yaptı ve işe yaramadı. Belki de Demokratlar Bernie Sanders tarzı bir yıkımı kucaklamalı. Bu benim gibi insanları rahatsız edecek bir şey.

Demokrat Parti bunu yapabilir mi? Üniversitelerin, varlıklı banliyölerin ve hipster kent merkezlerinin partisi bunu yapabilir mi? Donald Trump, proleter bir isyan için pek de uygun görünmeyen bir şirket partisini ele geçirdi ve tam olarak bunu yaptı. Trump’ı küçümseyen bizler kendimizi alçakgönüllü hissetmeliyiz – o hiçbirimizin yapamayacağı bir şeyi yaptı.

Ancak bir beyaz su dönemine giriyoruz. Trump bir kaos ekicisi, bir faşist değil. Önümüzdeki birkaç yıl içinde Amerika’nın ve belki de dünyanın üzerine bir düzensizlik salgını çökecek ve her şeyi sarsacak. Kutuplaşmadan nefret ediyorsanız, küresel düzensizliği deneyimleyene kadar bekleyin. Ancak kaos içinde yeni bir toplum ve Trump’ın siyasi, ekonomik ve psikolojik saldırısına karşı yeni bir yanıt için fırsat var. Bunlar insanların ruhlarını sınayan zamanlardır ve neyden yapıldığımızı göreceğiz.

New York Times'da yayımlanan makale Serbestiyet tarafından tercüme edildi.