Mustafa Doğan / Genç Müslümanlar

"Çin kampından nasıl kurtuldum?"

Çin’in “Yeniden Eğitim Kampları” adı altında Uygurlara uyguladığı baskı ve işkencenin ayrıntılarını ortaya çıkaran gerçek bir yaşam öyküsü… Doğu Türkistan’ın eşi görülmemiş baskı altına alınmasından hemen önce 2006’da Fransa’ya ailesi ile kaçar Gülbahar. Emekliliği ile ilgili bir takım belgeleri imzalaması bahane edilerek Çin’e davet edilip tutuklanan, sorgulanan ve istismar edilen Uygur yazar Gülbahar Haitiwaji yaşadıklarını anlatır bu kitapta. Korku dolu günler geçirir, üstelik hangi sebepten ne kadarlık bir süre için gözaltına alındığını bilmez.

29 Ocak 2017’den 12 Mart 2019’a kadar gözaltı merkezinde ve toplama kampında alıkonur Gülbahar Haitiwaji. Tutuklu bulunduğu süre boyunca, defalarca yaptığı başvurularına rağmen savunması için hiçbir zaman avukat tutamaz. Gözaltı merkezlerinde veya toplama kamplarında yaşam koşulları çok kötüdür. Normalde 15 veya en fazla 20 kişinin kalabileceği odalarda 30-40 kişilik gruplar halinde tutulurlar. İnsan sağlığına zarar verecek şekilde bekletilmiş yiyecekler verilir mahkumlara. Kaldıkları toplama kampında kışın sıcaklık eksi 30 dereceyi gösterirken dışarıda kalmak zorunda bırakılırlar.

Geceleri ışıklar söndürülmediği için ışık altında uyumak zorundadırlar. Ayrıca gece nöbet tutup, gündüz 11 saat psikolojik siyasi çalışmalar yaptırılır. Koğuşta Uygurca konuşmak, dua etmek yasaktır.

Kocasına ve kızına terörist demek için bahane olarak; eşinin Fransa’ya siyasi sığınma başvurusunda bulunduğunu ve kızının Uygurlar tarafından düzenlenen Çin karşıtı protestolara katılmasını kullanırlar. Gülbahar Haitiwaji de bir Çin vatandaşı olarak ailesinin yasa dışı davranışlarını Çin Komünist Partisine bildirme yükümlülüğü olduğunu söylerler.

Kızının çabaları ile Fransız hükümeti müdahalesiyle toplama kampından çıkabilir ve ailesine yeniden kavuşur Gülbahar Haitiwaji.

Kitaptan bazı alıntılar;

“Kamplarda yaşam ve ölüm arasında bir fark yoktu. Gece, gardiyanların ayak sesleri bizi uyandırdığında yüzlerce kez beni kurşuna dizmeye geldiklerini sandım…”

“Ölüm her yerde sinsi sinsi dolaşıyordu. Hemşireler, bizi aşılamak için soğuk elleriyle kollarımızı tuttuklarında, bizi zehirlemeye çalıştıklarına inandım. İşte burası, hayata geçirilen kamp sisteminin karmaşık hedefininin ne olduğunu anladığım yer oldu: Amaçları bizi soğukkanlılıkla öldürmek değil, yavaş yavaş ortadan kaldırmaktı. O kadar yavaş ki kimse yok olduğunuzu fark etmeyecekti…”

“Anlattıklarımın hepsi tamamen gerçek! Yaşadığım hiçbir şey, olayın şartlarını abartan hastalıklı bir mahkûm fantezisi tezahürü değil. Binlerce kişi gibi ben de bizi hapseden, bize işkence yapan Çin’in çılgın kasırgasında sürüklendim…”

“Beni önce yedi yıl ‘yeniden eğitim’ kampına mahkûm ettiler. Vücuduma işkence ettiler ve zihnimi çılgınlığın sınırına getirdiler. Ve şimdi, davamı inceledikten sonra bir yargıç, aslında masum olduğuma karar vermişti…”

‘Uygurlar teröristti ve bu yüzden ben, Fransa’da bir mülteci olan Gülbahar da, Uygur olduğum için teröristtim.’ Birbirini izleyen propaganda dalgaları üzerime çullandı ve aylar boyunca mantığımın, aklımın bir kısmını kaybettim. Param parça edilen ruhum çalındı. Önce gözaltı merkezinde, sonra kamplarda. Onları asla geri alamayacağım.

Gulbahar Haitiwaji 

Mihrabad Yayınları

240 sayfa

Çin kamplarında yaşadıklarını anlattı / Yeni Şafak

Fransa’da yaşayan eşinin yanına giden ve bir telefonla ülkesi Doğu Türkistan’a dönmek zorunda kalan Gülbahar Haitiwaji (Heyithacı) orada yaşayacaklarından habersiz yola koyuldu. Yola çıktığında ailesinin yanına, heybesinde pek de hatırlamak istemeyeceği ama bir kitap çıkaracak kadar çok, yaşanmışlıkla geri döneceğinden habersizdi. Heyithacı, ne olduğunu bile anlamadan ülkesinde tutuklanıp, 2 yıl boyunca toplama kampında tutuldu.Burada başına gelenleri Fransız gazeteci Rozenn Morgat’a anlatınca ortaya “Çin Kampından Nasıl Kurtuldum” adlı kitabı çıktı. Dünyada büyük ses getiren kitap geçtiğimiz ay Mihrabad Yayınları tarafından Türkçe olarak basıldı. Kitapta Heyithacı, yaşadıklarını en ince detaylarına kadar anlatıyor. Peki bu kamplarda ne yaşanıyor? Uygur Türkleri seslerini dünyaya duyurabiliyor mu? Bu soruları Heyithacı’ya ve aynı zamanda kitabın Türkçe baskısının editörlüğünü yapan Doç. Dr. Abdülhamit Avşar’a sorduk.

AİLESİ GÖÇE ZORLANMIŞ

Uygur Türkü olan Doç. Doç. Dr. Abdülhamit Avşar 1965’te zorbalıklar yüzünden Türkmenistan’dan göç etmiş bir ailenin üyesi. Çin’in Uygurlara reva gördüğü dramı yakından yaşayan aile, göç sonrası 4 yılını Afganistan’da geçirmiş. Aile böylelikle Çin’i ve politikalarını yakından tanımış, bu yapılanları anlamlandırma konusunda bir hayli yol almış. “Çin, tarihten beri hep acımasızdı” diyor Abdülhamit Avşar ve şunları anlatıyor: “Dilimizdeki ‘Çin işkencesi’ terimi de rastgele bir adlandırma değil. Çin tarihini bilenler, Çin ve işkence kavramının birbirini tamamladığını çok iyi bilir. Çin devlet tefekküründe, insan değersiz bir varlık. Bunu Çin’in kendi halkına, yani Çinlilere karşı tutumunda da açıkça görürüz. Ne var ki Çin, diplomasiyi, propagandayı da çok iyi kullanır ve kendini mülayim, şiddetten uzak bir devlet, toplum olarak sunmayı da başarır. Yaptıklarının ortaya çıkmasından çekinen Çin, bunu engellemek için de zulüm ve baskıya başvuruyor. Gülbahar Heyithacı’nın yaşadıkları da bunun bir örneği.”

SIRADAN, APOLİTİK BİR İNSAN

Yıllar sonra Gülbahar Heyithaci’nin yazdığı “Çin Kamplarından Nasıl Kurtuldum” kitabının editörlüğünü yaparken de geçmişte aile büyüklerinin anlattığı acıları yeniden hatırlamış. Kitabın yazarı olan Heyithacı’nın eğitimli ama sıradan, apolitik bir kişi olduğunu söyleyen Avşar, Çin’in ayrılıkçı olarak nitelediği bir düşünce dünyasına da sahip olmadığını aktarıyor: “Fransa’da yaşayan eşinin yanına gitmiş, sığınma teşebbüsünde bulunmamış bir kadın. Bir gün çalıştığı iş yerinden gelen bir telefonda, emeklilik için bazı evrakları tamamlaması istenmiş. Geçirdiği tereddütlere karşın, Çin’in kendisine dokunmayacağına inanarak Doğu Türkistan’a gitmiş. Daha sonra o işkence dönemi başlamış. Çin için önemli olan tek şey, 1949’daki işgalden bu yana devam ettirdiği, 2016 itibariyle de tamamlamak istediği Uygurları, Doğu Türkistan Türklerini asimile etme süreci. Bunu da Gülbahar Hanım ve benzeri binlerce kişinin hayatını şantaj konusu haline getirerek yapıyorlar.”

KALBİM KAMPLARDAKİ İNSANLARLA

Hikayenin devamını bu defa Gülbahar Heyithacı’dan dinliyoruz. Kamplarda işkence görüp hayatta kalmak, üstüne üstlük bu acıyı yaşayanların hala var olduğunu bilmek oldukça zor bir süreç. Elinizden geleni yapmak için uğraşırsınız ama düşünmeniz gereken bir de aileniz vardır. Gülbahar Heyithacı da her ne kadar güvende olsa da bu endişelerle yaşamını sürdürüyor.

Yaşadıklarını şöyle özetliyor, “Uygur olduğum için, isteğim dışında Çin kamplarında alıkonuldum. Çin hükümeti beni kamu düzenini bozmak ve terörizmle suçladı. Kızımın medya kampanyaları ve Fransız diplomatik faaliyetleri sayesinde Fransa’da ailemle yeniden bir araya geldim. Ama kalbimin bir parçası hala Doğu Türkistan’da, kamplarda acı çeken insanlarımla birlikte. Ayrıca kendi ailemi, annemi, kardeşlerimi ve akrabalarımı da çok düşünüyorum. Çin’in benim yüzümden onlara zarar verebileceğini veya onlara işkence edebileceğini biliyorum. Her zaman endişelerle yaşayacağımı biliyorum ama adalet için savaşmak zorundayım.”

KAMPLAR RUHEN DE ÖLDÜRÜYOR

Çin, sözde eğitimler sırasında Uygurları; dini aşırılık, radikallik gibi zararlı alışkanlıklardan arındırıp, mesleki eğitim alarak bireysel şekilde kendilerini yetiştirme imkânı sağladığını iddia ediyor. Fakat kitap bu söylenenlerin yalan olduğunu da açıkça gözler önüne koyuyor. Heyithacı kampta yaşadıklarını hala unutamamış. Hem ruhen hem bedenen aldığı yaraların iyileşmediğini söylüyor. Kamplarda yaşadığı işkencelerden dolayı görme yetisinin zayıfladığı, sırt ve baş ağrısı yaşadığını anlatıyor. Hala kendini güvende hissetmediğinin de altını çiziyor. Yani yaşanan o korku ve endişe Fransa’ya döndüğü halde devam ediyor.

Kamplarla ilgili Abdülkadir Avşar da önemli bilgiler veriyor. Bu kampların, “gerçek anlamda bir ceza kampı” olduğunu dile getiren Avşar sözlerini şöyle sürdürüyor: “Hapishaneden farkı, yerel yetkililerin bireysel kararlarıyla istenilen insanın buralara atılabilmesi ve belirsiz bir süre tutulması. Kamplarda hayatın ne derece çekilmez olduğunu, bir insanın bu işkenceyi nasıl yapabileceğini, kitabı okurken iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Vicdanınızın en derin köşesine kadar büyük bir acı duyuyor, adeta nefes alamaz hale geliyorsunuz. Okuyanın bu duruma düştüğü bir gerçeklik karşısında bunu bizzat yaşayanlar nasıl hayatta kalabiliyor, büyük bir muamma. Fiziki ölümlerin sayısı açıklanmadığı için bilemiyoruz fakat bir de ruhen ölümler var. Tüm kültürel ve dini geçmişleri silinen, deliren, beyinleri yıkanarak yaşarken ölüme mahkûm edilenlerin sayısının binlerce olduğunu da söyleyebiliriz.”

Kamuoyu baskısı karşılık buldu

Abdülhamit Avşar, “Gülbahar Heyithacı’nın kitabı ilk basımdan sonra, Batı kamuoyunda büyük bir yankı uyandırdı. Öncesinde Batılılar, Uygurların söylediklerine inanmıyor, anlatılanları bir masal gibi görüyordu. Doğu Türkistanlıların Müslüman olması da önyargıları harekete geçirince gereken ilgi sürekli esirgendi” diyor. Kamplardaki tanıklıklar artınca, Batı kamuoyunda bir duyarlılık oluştuğunu da ekliyor, “Doğu Türkistan’da üretim yapan şirketler kamuoyu baskısıyla üretimlerini durduruyor, toplama kamplarında tutulanların emekleriyle üretim yapan uluslararası bazı fabrikalar kapanıyor. Toplama kampı uygulamasını hayata geçiren kişilere karşı yasaklama ve ambargolar hayata geçiriliyor.”

Hâlâ kendimi güvende hissetmiyorum

Kampların vücuduna oldukça zarar verdiğinden de bahsediyor Heyithacı ve şunları söylüyor: “Vücudum zayıf. Kamplarda 7 gün 24 saat neonlar altında bırakılmak nedeniyle görme sorunlarım var. Aynı zamanda sürekli sırt ve baş ağrılarım oluyor. Uyurken bile beynim hala düşünüyor, tamamen rahatlamak benim için şu an oldukça zor. Fransa’da rahat olmama rağmen, bazen güvende değilmişim gibi hissediyorum. Eski hayatıma dönmek için zamana ihtiyacım var. Kısacası, sporla ve ailemle geçirdiğim zaman sayesinde eski rutinlerime dönmeye çalışıyorum.”

Soykırımı göstermemiz lazım

Kamplarda hala çok sayıda insan olduğunu da ekleyerek, zulmün sona ermesi için dünya çapında gösteriler yapılması gerektiğini aktarıyor. Gülbahar Heyithacı “Tüm dünya varlığından haberdar olduğu halde Çin, 5 yıldan beri kampları tutuyorsa, bunun nedeni Çin’in ekonomik gücüne ve etkisine inanmasıdır. Mümkün olduğu kadar çok ülkeyi, Çin’e baskı yapmaya zorlamamız gerekiyor. Onları zorlamak için sosyal medyayı kullanarak medyatik kampanyalar düzenlememiz gerekiyor. Ekonomik baskılar benim için şu anda Çin’e karşı en etkilisi. Aynı zamanda Çin’e ve diğer ülkelere Uygurların var olduğunu ve gözlerimizin önünde gerçek bir soykırımın yaşandığını göstermek için dünyanın her yerinde gösteriler yapmaktan vazgeçmemeliyiz” diyor.