Fatih Ceviz / Haksöz Haber

Deprem olunca çoluk çocuk birbirimize sarılıp ağladığımız. Fakat her gün Esed rejimi ve Rusya’nın bombaları altında ayakta duramayan çocukların, yaşasınlar ama buraya gelmesinler dediğimiz şehir.

Hani ölsünler ama gelmesinler dediğimiz şehir.

Hani onlar geldi aşımız elimizden gitti dediğimiz, insanlar gelmesin dediğimiz şehir.

Geldi deprem ve hiç ayırmadı. Kürt, Laz, Türk, Arap demedi aldı götürdü. Hepsi aynı toprağa sırtını verdi.

Bize kalan ise gibi vicdan ve insanlık yoksunu adamların arkasından Hatay elden gidiyor diye bağrışmamız oldu. Hatay bugün elden temelli gitti. Paylaşılamayan o tarihi 700 yıllık binaların ve çarşıların olduğu yerleri deprem yerle bir etti. 700 yıldır 4-5 depreme dayanmış bütün yapıları söktü attı. Mülkün meğer gerçek sahibi Türkler de değilmiş Araplar da. Allahmış…

Bir de şimdi herkes diyor ki depremde zarar gören insanların rehabile edilmesi psikolojik danışmanlar tarafından desteklenmesi lazım. Suriye halkı yıllarca bombalar altında sallandı. Çoluk çocuk demeden ne zaman acaba üstümüze bomba düşecek diye yaşadı. Rusya ve Esed rejimin attığı bombaların şiddetinden halk ayakta duramayıp yerlere düştü. Yıllarca insan böyle bir hayat yaşadı…

O insanlar buraya gelince ailesi ve kendileri itilip-kakıldılar, aşağılandılar, gidin istenmiyorsunuz denildi vs vs. Onların hiç mi psikolojisi yoktu? Onların çocukları can taşımıyor muydu, onların hiç izzeti, şerefi, onuru, haysiyeti yok muydu? Onların çocuğunun gideceği okulu yoktu yarım dönem online olsun denilince ortalık yerinden oynadı. Onların başlarını sokacak evleri kalmadı bir hafta çadır yetişmeyince yer yerinden oynadı. Beğenmediğimiz bir devletimiz var onların başında bir devlette yok. Kızınca kurşuna dizen sonra da araba lastikleri ile çukurlara doldurup yakan bir devletleri var.