“Sanat güneşimiz” Zeki Müren ömrünün son demlerine doğru “alkışlarla yaşıyorum” şarkısıyla hayat tarzını tarif ediyordu. Türkiye’de toplum ve devlet de (ne kadar aksini ifade ederse etsin) sloganlarla yaşamakta inat ediyor. Sloganlar dönem dönem değişiyor hatta sloganların, slogan ve sembollerin temsil ettiği ideolojiler için ölümün bile göze alındığı dönemler oluyor. Fakat konjonktür değişince mesela Cemil Meriç’in “İzmler [ideolojiler] idrakimize giydirilmiş deli gömlekleri[dir]” mottosu gibi vecizeler devreye sokulabiliyor.

Modern dönemin mutlak/kesin inançları yerini post-modern dönemin muğlak hatta akışkan kimlik ve inançlarına bırakıyor hızla. Aslında muğlak ve akışkan kimlikler, inançlar her şeye ve hiçbir şeye olan inanç(sızlığ)ın kitleleşmesi olarak temayüz ediyor. Popüler olan, magazin dünyasında karşılığı olan, sosyal medyada trend topic kabiliyeti taşıyan her türlü söylem, sembol ve değer itibar görüyor, müşteri topluyor ve fan/hayran kulüpleri oluşturuyor kolayca. Sağlam bir bilgi ve mantığa, tutarlı bir adalet ve merhamet duygusuna yaslanmak icap etmiyor bu süreçte. Bilakis köksüzlük ve tutarsızlık, pragmatizm ve hedonizm/hazcılık öne çıktığı oranda hayran kitlelerini büyütüyor, kült liderlik anlayışını ve fanatizmi iyiden iyiye keskinleştiriyor. Velhasıl bütün ilerleme ve aydınlanma söylemlerine rağmen, demokratik ve refah toplumu olma yolunda alındığı iddia edilen uzun mesafelere rağmen birey ve toplum, hayatın anlam ve hedefi konusunda iyice bocalıyor, değer ve istikametini kaybederek lümpen/görgüsüz-sefil bir iklim egemen oluyor.

YAZININ DEVAMI